Според едно предание, луѓето кои почнале да се доселуваат на територијата на градот Прилеп, своите куќи ги граделе прилепени до калето на Марко, па поради прилепените куќи градот и го добил своето име.
Од 17. век Прилеп почнува да се развива во голем и убав град. Старата градска архитектура е сконцентрирана во централното градско подрачје и поделена е на две групи. Првата група се објекти од крајот на 19. век кои се во духот на традиционалната македонска архитектура, а во втората група спаѓаат објекти изградени во почетокот на 20. век со примеси на европските стилови.
Најзначаен објект од втората група на објекти е куќата на Бектешовци. Градена во европски стил во 1923 година од битолски мајстори, е доказ за прилепската култура и аристократија во тоа време. Има изглед на црковен храм, два ката, подрумски простории, неколку соби, голем салон со украсени тавани високи скоро 4 метри, на кои биле обесени кристални лустери. Ентериерот бил уреден со драперии и кадифени пердиња на дури 140 прозорци, со црвени теписи и патеки на лакираните дрвени подови. Ѕидовите се украсени со бои и орнаменти, со вградени долапи и мусандри за собирање на алиштата, а вградена е и печка за загревање. Куќата има прекрасна фасада украсена со барокни и ренесансни релјефи. На влезот има столбови со украсна градба и со раскошни мермерни скали, а во дворот има гранитни делкани блокови и ограда од ковано железо, работена од прилепските ковачи.
Куќата на народниот херој Кузман Јосифоски – Питу, денешен Меморијален музеј, е градена кон крајот на 19 век. Таа во 1971 година е прогласена за споменик на културата. Да ги споменеме и куќите на Башевци, Ачевци, Зојчевци, Чаковци и други, кои ја отсликуваат и презентираат тогашната прилепска градска архитектура.
